Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Γονιος: Το πιο δύσκολο "επάγγελμα" στον κόσμο. Γονιός ΔΕΝ γεννιέσαι...γίνεσαι!

Η καθημερινή επαφή μου με, διαφορετικού τύπου, γονείς και κατ' επέκταση οικογένειες καθώς και η ανάγνωση που κάνω κάθε μέρα σε ποικίλα ιστολόγια, στα οποία αναρτούν άρθρα γονείς για να συζητήσουν το πρόβλημα ή τη δυσκολία του δικού τους παιδιού, με έχει κάνει να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι είναι κάποιοι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να είναι γονείς και κάποιοι άλλοι που απλά ονειρεύονταν να κάνουν το ξανθό, γαλανομάτικο αγγελούδι και από τη στιγμή που δεν γεννήθηκε έτσι, δεν γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση.

Κατανοώ ότι είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι το παιδί σου δεν είναι όπως τα υπόλοιπα, όπως, από το να αντιμετωπίζει μία μαθησιακή δυσκολία μέχρι νοητική υστέρηση ή κάποιο σύνδρομο, που δεν το δυσκολεύει μόνο στις γνωστικές ικανότητες. Σαν εκπαιδευτικός γνωρίζω, πώς την οποιαδήποτε τύπου δυσκολία ανακαλύψω, πως αντιμετωπίζει ένα παιδί, οι γονείς θα πρέπει να γνωρίζουν όσο πιο ομαλά γίνεται. Τί γίνεται όμως από 'κει και πέρα? Από τη στιγμή που οι γονείς το μάθουν, διαφέρει πολύ η αντίδρασή τους. Οι πιθανές αρνητικές αντιδράσεις είναι: "τί θα πει ο κόσμος?", "πότε δηλαδή θα γράψει 20?", "η δυσλεξία σημαίνει ότι είναι χαζό?", "θα μπορέσει να μπει στο πανεπιστήμιο", "και αν μείνει στην ίδια τάξη?"

Όλα αυτά τα ερωτηματικά είναι λογικά και αναμενόμενα να υπάρχουν, αλλά δευτερευόντως. Είναι κατανοητό ότι η σχολική κοινότητα έχει αρκετές απαιτήσεις, αλλά το κάθε παιδί έχει τις ιδιαιτερότητές του. Οι στόχοι δεν μπορούν να τίθενται και να επιτυγχάνονται όλοι μαζί αλλά ένας-ένας. Οι γονείς είναι απαραίτητο να είναι δίπλα στα παιδιά τους και, με τη συμβουλή του εκάστοτε εκπαιδευτικού να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές απαιτήσεις. Θαυμάζω πραγματικά τη μητέρα και τον πατέρα που ρωτούν να μάθουν, να αναγνωρίσουν συμπτώματα στο παιδί τους που πιθανόν πριν λίγο να έχουν δει σε κάποιο βιβλίο ή άρθρο περιοδικού και κυρίως θαυμάζω τους γονείς εκείνους που δεν τους ενδιαφέρει τί θα "πει ο κόσμος", που θα δημιουργήσουν παιδιά να βασίζονται στα δικά τους πόδια. Αντίστοιχα, λυπάμαι πολύ όταν βλέπω οικογένειες, στις οποίες οι γονείς θέτουν ως πρωταρχικές τις δικές τους ανάγκες και η εκάστοτε δυσκολία του παιδιού τους μπαίνει στην άκρη, για την ακρίβεια το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περάσουν την τάξη.

Από προσωπική μου εμπειρία σας παραθέτω ένα χαρακτηριστικό υπόδειγμα ΓΟΝΕΑ, που το παιδάκι του έπασχε από σύνδρομο down. Όπως συγκεκριμένα μου είπε η μητέρα "το παιδί μου δεν έχει κάτι, αυτό το κάτι το έχουν οι άλλοι γύρω του ". Μεγαλώνοντας λοιπόν, η μητέρα αυτή το παιδί της με αυτήν την κοσμοθεωρία, είδα ένα αγοράκι 9 χρονών πολύ λειτουργικό και αυτόνομο, να μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, εκεί που παιδάκια με παρόμοιο πρόβλημα δεν μπορούσαν ούτε καν να επικοινωνήσουν μαζί σου.Κατανοούμε λοιπόν, ότι το ΠΑΝ, το Α και το Ω είναι ο τρόπος που θα μεγαλώσει ένα παιδί και όχι η ποσότητα αλλά η ποιότητα των αγαθών. 



Σαν γυναίκα κατανοώ την ανάγκη κάθε γυναίκας να γίνει μητέρα, κατανοώ κάθε όνειρο που έχει να γεννήσει έναν άγγελο, τον ομορφότερο και πολύ έξυπνο, που να μην διαφέρει από τα υπόλοιπα παιδάκια. Κι αν αυτό όμως δε συμβεί?? είτε στην εμφάνιση, είτε στην εξυπνάδα....απο'κει ακριβώς και πέρα αρχίζει ο Γονιός..μέχρι τότε ήταν το dna και η τύχη.

Η digital καθημερινότητα και η επιρροή της στα παιδιά Η σχέση που έχουν τα παιδιά με το διαδίκτυο χτίζεται από πολύ μικρή ηλικία  και σε αυτ...