Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

ΔΕΠΥ και Κοινωνικές Επαφές

Σε μια σχολική τάξη, αμεσως μετά το διάλειμμα, ο δάσκαλος μπαίνει για μαθημα και βρίσκει όλα τα παιδιά να κάνουν φασαρία.  Όταν μπαίνει ο δάσκαλος, όλα τα παιδιά σταματούν, εκτός από το παιδί με ΔΕΠΥ. Το παιδί με ΔΕΠΥ μπορεί να μην παρατηρήσει καν ότι μπήκε ο δάσκαλος, αλλά ακόμη και όταν τον δει, δεν είναι σε θέση να σταματήσει την ανάρμοστη συμπεριφορά. Το αποτέλεσμα αυτού, είναι ο δάσκαλος να επιπληξει μόνο το παιδί με ΔΕΠΥ.
Σύμφωνα με το DSM- IV, τα κύρια συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι η διάσπαση προσοχής σε συνδυασμό με την παρορμητικοτητα και την υπερκινητικοτητα, χαρακτηριστικα τα οποία, ανάλογα με την ωρίμανση του ατόμου, εξελίσσονται κι αλλάζουν.  Στα παιδιά σχολικής ηλικίας, διακρίνουμε 3 τύπους ΔΕΠΥ, με βάση τα επικρατεστερα συμπτώματα.




ΔΕΠΥ: τύπος απροσεξίας


  • Αποσπάται εύκολα από διαφόρων ειδών ερεθισματα
  • Αδυναμία συγκέντρωσης
  • Λάθη από απροσεξία
  • Αδυναμία μνήμης των σχολικών εργασιών
  • Συχνά είναι ανοργάνωτος
  • Δυσκολία να ακολουθήσει κανόνες κι οδηγίες
ΔΕΠΥ: Τύπος παρορμητικοτητας


  • Αδυναμία να μείνει το άτομο ακίνητο
  • Σηκώνεται όταν δεν του επιτρέπεται, αφού αδυνατεί να ακολουθήσει κανόνες
  • Μη ακολουθία κανόνων σε παιχνίδια
  • Διακόπτει τους άλλους, καθώς δε μπορεί να περιμένει τη σειρά του
  • Απαντάει πριν ολοκληρωθεί η ερώτηση
Ο τύπος αυτός είναι πιο συχνός σε παιδιά μικρότερης ηλικίας. Το ζήτημα της αδυναμίας συγκέντρωσης στα παιδιά αυτά δεν είναι ιδιαιτέρως εμφανες, καθώς δεν τους έχει ζητηθεί να λειτουργήσουν σε σχολική τάξη.


ΔΕΠΥ: Συνδυαστικος τύπος

Ο τυπος αυτός συναντάται σε παιδιά κι εφήβους που παρουσιάζουν συνδυασμό συμπτωμάτων.

Λόγω του ευρύ φάσματος των συμπτωμάτων, τα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν μοιάζουν το ένα με το αλλο. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην ένταση των συμπτωμάτων και μάλιστα μπορούν να παρατηρηθούν διακυμάνσεις στο ίδιο παιδί κατά τη διάρκεια της ημέρας.

ΔΕΠΥ και Κοινωνικές Επαφές
Το κοινωνικό επίπεδο των παιδιών με ΔΕΠΥ δυσχεραίνεται λόγω των παραπάνω συμπτωμάτων.  Αποτέλεσμα αυτού, είναι η δυσκολία ανάπτυξης καλών σχέσεων με πρόσωπα μεγαλύτερα και συνομηλίκους.
Οι χαρακτηρισμοί "ανυπάκουα" και "πεισματάρικα" είναι πολύ συχνοι στα παιδιά αυτά, λόγω του ότι αδυνατούν να συγκεντρωθούν κι έτσι χάνουν σημαντικά κομμάτια μιας συζήτησης. Απόρροια αυτού, είναι τα συνομήλικα παιδιά να απορρίπτουν τα παιδιά με ΔΕΠΥ κι έτσι το κυρίαρχο συναίσθημα για εκείνα να είναι η μοναξιά. Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ εκδηλώνουν συναισθήματα άγχους και διαταραχής στην ενήλικη ζωή τους, καθώς και επιθετική συμπεριφορά, που έχει ως αποτέλεσμα την απόρριψη από τους συνομηλίκους τους.

Συναισθήματα οικογένειας 
"Η ΔΕΠΥ δεν είναι αποτέλεσμα κακής γονεϊκής φροντίδας". Αμέσως μετα τη διάγνωση της ΔΕΠΥ, τα κυρίαρχα συναισθήματα είναι ανησυχία και ενοχές πολλές φορές, αλλά και ανακούφιση κάποιες φορές, καθώς έχει βρεθεί η αιτία για τα προβλήματα του παιδιού τους.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προτρέψω γονείς και εκπαιδευτικους να κανουν το εξής τεστ στον εαυτό τους. "Σκεφτείτε ότι είσαστε μπροστά σε ένα πολύ μεγάλο κοινό και κάνετε κάτι για το οποίο ντρέπεστε πολύ και νιώθετε αμηχανία.  Για παράδειγμα, κάποιος ενδέχεται να αισθάνεται αμήχανα και άσχημα τραγουδάει μπροστά σε πολύ κόσμο. Ποια είναι τώρα τα συναισθήματα σας?" 
Έτσι ακριβώς αισθάνεται ένα παιδί με ΔΕΠΥ, που έχασε πληροφορίες από μια συζήτηση κι εσείς του κάνετε ερωτήσεις πάνω σε αυτό το θέμα η' όταν του εξηγούν οι φίλοι του πως παίζεται ένα παιχνίδι κ σε λίγα λεπτά δεν μπορεί να τους ακολουθήσει γιατί δεν πρόσεξε.  Η υπομονή κ η αποδοχή είναι πάντα η λύση για την εξέλιξη, τη βελτίωση κ την εκμάθηση νέων πραγμάτων στα άτομα αυτά.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες στην αριθμητική ή Δυσαριθμησία

Γιατί όταν κάνω επαλήθευση δεν βγάζω το ίδιο αποτέλεσμα;

Γιατί τα μαθηματικά είναι τόσο δύσκολο μάθημα;

Γιατί σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα τα καταφέρνω, εκτός από τα μαθηματικά;

Σε πολλούς μαθητές τα ερωτήματα αυτά αποτελούν αυτά μένουν καθημερινά αναπάντητα και αποτελούν τροχοπέδη στο να αποτελέσει το σχολείο απόλαυση για μάθηση. 
Σύμφωνα με τα δύο σημαντικότερα προγράμματα ψυχιατρικών διαταραχών, το ICD-10  και το DSM-IV, τα άτομα που χαρακτηρίζονται από τις  διαταραχές στις αριθμητικές δεξιότητες, έχουν κατώτερες αριθμητικές ικανότητες από τη γενική τους νοημοσύνη. Φυσική απόρροια του γεγονότος αυτού είναι να επηρεάζεται η σχολική τους επίδοση και ως εκ τούτου να προκύπτει πολλές φορές και ο αποκλεισμός από την τάξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που επέρχεται και η παραδοχή εκ μέρους τους ότι είναι ηλίθια. Μακροπρόθεσμη συνέπεια είναι ότι κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή ένα πρόβλημα που θα τους εμποδίζει στο να πραγματοποιήσουν το στόχο τους.

Τί είναι η δυσαριθμησία;
Όπως και η δυσλεξία, έτσι και η δυσαριθμησία, αποτελεί δυσλειτουργία του εγκεφάλου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι προκαλείται από μια αδυναμία στις διαδρομές των νευρώνων, που αποτελούν τη βάση για την κατανόηση των αριθμών. Η διαδικασία αυτή για ένα τυπικό μυαλό μοιάζει ενστικτώδης, αλλά για ένα μυαλό που αδυνατούν οι νευρώνες να ακολουθήσουν τα σωστά μονοπάτια τους, όχι. Η δυσαριθμησία, όπως και η δυσλεξία αποτελούν σύνδρομα, δηλαδή σύνομο χαρακτηριστικών τα οποία συνυπάρχουν. Αυτό καθιστά τη διάγνωση ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, καθώς δεν επαρκεί η ανίχνευση ενός από τα χαρακτηριστικά.

Χαρακτηριστικά των παιδιών με δυσαριθμησία:


  • Παρουσιάζουν δυσκολίες στις έννοιες του χρόνου και του προσανατολισμού, με αποτέλεσμα την ασυνέπεια σε ραντεβού.
  • Σύγχυση στην απομνημόνευση προσώπων.
  • Η γλωσσική τους ανάπτυξη (προφορικό λόγος, γραφή, ανάγνωση) είναι τυπική.
  • Η επίδοση σε μαθήματα, που δεν απαιτούν μαθηματικές δεξιότητες, είναι φυσιολογική.
  • Παράλειψη, αντικατάσταση, πρόσθεση και αντιμετάθεση αριθμών, κατά τη διάρκεια γραφή κι ανάγνωσης.
  • Ιδιαίτερη δυσκολία στη νοερή εκτέλεση πράξεων.
  • Δυσχεραίνονται να εντοπίσουν τοποθεσίες σε χάρτες.
  • Έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού, κατά τη διάρκεια που παίζουν ένα παιχνίδι και θέτουν ένα στόχο.
  • Κάποιες φορές, ενδεχομένως να παρουσιάζουν δυσκολίες στο μυοκινητικό συντονισμό. Αυτό επιφέρει χαμηλές επιδόσεις σε δραστηριότητες όπως ο χορός ή ο αθλητισμός.
  • Δυσκολία στην απομνημόνευση βασικών αριθμητικών δεδομένων, όπως η προπαίδεια. 

Συμπτωματολογία παιδιών με δυσαριθμησία:

  • Αφαίρεση από τα αριστερά προς τα δεξιά






  • Πρόσθεση από τα αριστερά προς τα δεξιά





  • Διαίρεση 





  • Αντιστροφή δεκάδων και μονάδων κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του πολλαπλασιαμού.





  • Πολλαπλασιασμός από τα αριστερά προς τα δεξιά, με παράλειψη κάποιων γινομένων.





  • Πρόσθεση κι αφαίρεση με αριστερή στοίχιση των αριθμών.




Δεδομένων των παραπάνω, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι 
  1. οι μαθητές που παρουσιάζουν δυσαριθμησία, πολλές φορές μετρούν με τα δάχτυλα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να παρουσιάζουν δυσκολία στους πολυψήφιους αριθμούς.
  2.  Επίσης, δεν είναι σπάνιο, να αντιστρέφουν αριθμητικά σύμβολα, με αποτέλεσμα τη σύγχυση του αποτελέσματος. π.χ < και >.
  3. Δεν μπορούν να θυμηθούν την εκφώνηση ενός προβλήματος, λόγω της αδύναμης λεκτικής μνήμης. Αποτέλεσμα αυτού είναι η πολύωρη επεξεργασία των πληροφοριών που τους δίνονται και πολλές φορές, λανθασμένη εύρεση αποτελέσματος.
  4. Λόγω της δυσκολίας του προσανατολισμού, δυσχεραίνονται στις κάθετες πράξεις.

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού:
Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να λάβει υπόψη του τις αδυναμίες του παιδιού να του διευκολύνει τη σκέψη. Αυτό θα επιτευχθεί με:
  • Σύνδεση των πληροφοριών που δίνονται σε ένα πρόβλημα, με την καθημερινή του ζωή.
  • Ομαδοποίηση των αριθμών με βάση κάποιο κοινό τους χαρακτηριστικό. π.χ διπλάσια.
  • Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να βασίζεται στην κατακτημένη γνώση του παιδιού, με σκοπό να ακολουθήσει η εκμάθηση της επόμενης.
  • Ομαδοποίηση και χρωματισμό ή υπογράμμιση των δεδομένων και των ζητουμένων.
  • Επιλογή ακολουθίας ενεργειών σε ένα πρόβλημα.
  • Φωναχτή ανάγνωση των προβλημάτων από το μαθητή και πολλές φορές, αλλαγή χρωματισμού φωνής στα ζητούμενα, από τον εκπαιδευτικό.
  • Αλλαγή εκφώνησης ενός προβλήματος από το μαθητή, προκειμένου να το πει με δικά του λόγια.
  • Χρήση προβλημάτων που σταδιακά δυσκολεύουν.
  • Ενθάρρυνση προκειμένου ο μαθητής να εξηγεί τον τρόπο σκέψης του. Έτσι θα καλλιεργηθεί η μεταγνώση.
  • Συχνή χρήση οδηγιών στο μαθητή.
  • Υπενθύμιση με οπτικοακουστικά μέσα, των αριθμών

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Οι ήρωες της διπλανής πόρτας.

Πάντα πίστευα ότι η οικογένεια είναι αυτή που παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου. Αναφερόμενη στην οικογένεια, εννοώ τις εικόνες (ηχητικές και οπτικές), τα ερεθίσματα και τα βιώματα που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Η οικογένεια και συγκεκριμένα οι γονείς είναι αυτοί που μπορούν να δώσουν το "σχήμα" που θέλουν στην "πλαστελίνη" αυτή, που ονομάζεται παιδί. Η επαφή μου με την ειδική αγωγή όμως, με έκανε ακόμη πιο φανατική υποστηρικτή της άποψης αυτής.

Κανένας δεν γεννιέται γονιός και τα συναισθήματα που δημιουργούνται με την εκμάθηση του γεγονότος αυτού, σίγουρα ποικίλουν. Άλλοι άνθρωποι, εκφράζονται περισσότερο λεκτικά, άλλοι με πράξεις, άλλοι έχουν περισσότερη υπομονή, άλλοι λιγότερη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με το που μαθαίνεις ότι θα έρθει το παιδί σου στον κόσμο, κάνεις όνειρα μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα, τα οποία θέλεις να υλοποιηθούν. Τί γίνεται όμως, όταν συνειδητοποιείς ότι το παιδί που έφερες στον κόσμο, δεν είναι το πιο έξυπνο, το πιο όμορφο, το πιο εκδηλωτικό και γενικά το πιο "κανονικό"?

Η αγωνία των γονιών ξεκινάει από τη στιγμή που αντιληφθούν τις πρώτες ενδείξεις στα πρώτα 2 χρόνια της ζωής του παιδιού τους και κορυφώνεται με τη διάγνωση ότι το παιδί ανήκει στο φάσμα του αυτισμού. Κάποιοι γονείς μπορεί να μην ξέρουν καν τον ορισμό αυτό και να ακολουθήσουν οι ερωτήσεις: "Πότε περνάει αυτό?" "Πώς θεραπεύεται?""Εμείς τι πρέπει να κάνουμε για να το βοηθήσουμε?" . Αυτό είναι το πρώτο σοκ στο άκουσμα της άγνωστης, για πολλούς, λέξης αυτισμός. Το συναίσθημα αυτό της απορίας και του σοκ είναι πολύ λογικό, όταν συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου θα αλλάξει και θα πάρει μία άγνωστη τροπή.
Η οικογένεια είναι μέρος της κοινωνίας και επηρεάζεται από αυτήν. Η σχέση και η αλληλεπίδραση των μελών της οικογένειας είναι αμφίδρομη, καθώς όλα τα μέλη της οικογένειας αποτελούν ένα σύστημα. Σιγά σιγά λοιπόν, όλοι αρχίζουν και προσαρμόζονται στην αυτιστική συμπεριφορά και το παιδί γίνεται ο πυρήνας, που γύρω από αυτόν, δημιουργούνται όλες οι υπόλοιπές σχέσης στην οικογένεια. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι έρευνα που διεξήχθη πρόσφατα στην Αμερική, έδειξε ότι το 80% των ζευγαριών με παιδιά που έχουν δυσκολίες ίδιας εμβέλειας με τον αυτισμό, χωρίζουν. Το ποσοστό αυτό είναι απόρροια της διατάραξης της οικογενειακής γαλήνης που επιφέρει η διάγνωση του αυτισμού.
Οι δυσκολίες και οι αλλαγές που επέρχονται επικεντρώνονται κυρίως στο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον. Οι γονείς πολλές φορές, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες. Πολλές φορές, η απορρόφηση του χρόνου τους στο αυτιστικό παιδί τους, τους κάνει να παραμελούν την κοινωνική ζωή τους, αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά (αν υπάρχουν). Έτσι, η αποδιοργάνωση δεν αργεί να έρθει και να δημιουργήσει ακόμη και ψυχολογικά προβλήματα στους γονείς. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες, βέβαια που βλέπουν το παιδί τους σαν εμπόδιο στη συνέχεια της ζωής τους και να τοποθετούν το παιδί τους σε ίδρυμα. 

Ενοχές. Ποιος φταίει?

Ένα αναπόφευκτο συναίσθημα, είναι αυτό των ενοχών. Οι γονείς, αρχικά θεωρούν αρχικά υπεύθυνους τους εαυτούς τους για το πρόβλημα του παιδιού τους, ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον και προσπαθεί να βρει την αιτία του προβλήματος στην κληρονομικότητα του άλλου.

Τί θα πει ο κόσμος?

Η στάση και η αντίδραση του κόσμου απέναντι στο διαφορετικό είναι γνωστή. Πολλοί γονείς αισθάνονται άβολα με τη δυσχερή θέση που βρίσκεται ο περίγυρος, όταν το παιδί τους μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά. Αυτό επιφέρει την απομόνωση, με τη σκέψη της απόκρυψης του παιδιού τους, αλλά και του προβλήματος.

Τα αδέλφια...

Όταν υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην οικογένεια, τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις εκφράζονται με ποικίλους τρόπους. Οι τρόποι αυτοί εκφράζονται με οίκτο και με διάθεση προστασίας προς τα αυτιστικά αδέλφια τους. Δεν είναι λίγες, βέβαια οι φορές που θεωρούν υπεύθυνα τα αδέλφια τους για το "κοινωνικό στίγμα", το οποίο φέρει η οικογένεια καθώς και για την ταλαιπωρία και την κόπωση των γονέων τους. Τα μικρότερα αδέλφια, νιώθουν παραμελημένα από τους γονείς τους, καθώς οι ίδιοι ασχολούνται περισσότερο με τον/ την αυτιστικό/-ή αδελφό/-ή τους. Γενικά, όλα τα μέλη της οικογένειας επηρεάζονται περισσότερο ή λιγότερο από τον αυτισμό.

Η πρόσφατη γνωριμία μου με έναν πατέρα παιδιού που είναι στο φάσμα, με έκανε να θαυμάσω και να υποκλιθώ στο μεγαλείο, στην υπομονή και το κουράγιο των ανθρώπων αυτών, που δέχτηκαν το παιδί τους έτσι ακριβώς όπως είναι, παραμέρισαν την κριτική του κοινωνικού περίγυρου και με την επιμονή και την υπομονή τους εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τις δυνατότητές του και τις  καλλιέργησαν όσο μπορούσαν περισσότερο. Μετά τις συστάσεις και πριν ξεκινήσει η παρέμβαση, μου είπε: "Το μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι το παιδί μας να είναι ευτυχισμένο". Αρκούσε αυτή η κουβέντα για να καταλάβω ότι αυτοί είναι οι ήρωες της διπλανής πόρτας.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Bullying- Ένας απειλητικός ιός στα σχολεία!

Ημερολόγιο 13χρονου:
"Θα θυμάμαι για πάντα και ποτέ δεν θα ξεχάσω"
Δευτέρα: Μου πήραν τα χρήματά μου.
Τρίτη: "Με έβριζαν".
Τετάρτη; "Έσκισαν τη στολή μου".
Πέμπτη: "Έτρεχε αίμα από το σώμα μου".
Παρασκευή: "Τελείωσε".
Σάββατο: "Ελευθερία".


"Τον Φώτη τον πείραζαν τα παιδιά στο Λύκειο, γιατί φερόταν κάπως με θυληπρέπεια. Μια φορά τον στριμώξανε οι νταήδες στις τουαλέτες. Τον σπρώξανε σαν να φαίνεται σκυμμένος κι ένας άλλος έβγαλε τα βρακιά του. Δεν του κάνανε τίποτα άλλο, αλλά εκείνη τη στιγμή τον βγάλανε φωτογραφία με το κινητό και την έστειλαν σε όλο το σχολείο. Ο Φώτης δεν ξαναπάτησε σχολείο. Το σταμάτησε."

Διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπάσματα, ίσως σας έρθουν εικόνες στο μυαλό, ίσως θυμηθείτε κι εσείς την περίπτωση του Φώτη ή του 13χρονου, γιατί πολύ απλά, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να έχει ασκηθεί σχολικός εκφοβισμός μπροστά σας. Είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο συγκεκριμένο φαινόμενο και γι'΄αυτόν ακριβώς το λόγο,θα προσπαθήσω με αποδείξεις και όχι με το συναίσθημα, να αποδείξω το μέγεθος του κοινωνικού αυτού φαινομένου.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στη τρίτη θέση σε επεισόδια σχολικού εκφοβισμού. Σύμφωνα με την τελευταία μεγάλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας, σε σχέση με το θέμα (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Πανεπιστημιακής Υγιεινής ) το 8,5 των μαθητών αναφέρει ότι υφίσταται εκφοβισμό 2-3 φορές το μήνα, ενώ ποσοστό 15,8% αναφέρουν ότι εκφοβίζουν τους άλλους 2-3 φορές το μήνα. Ένα στα τέσσερα αγόρια (23,9%) αναφέρει σωματική βία το τελευταίο έτος έναντι 8,3% των κοριτσιών (συχνότερη εμπλοκή σε λεκτική βία).

Το φαινόμενο του bullying θεωρείται πολυπρισματικό, εξαιτίας των πολλαπλών παραγόντων στους οποίους οφείλεται, καθώς και στους διαφορετικούς χαρακτήρες των θυτών και των θυμάτων.
Τα αίτια που επιτρέπουν την εμφάνιση επεισοδίων σχολικού εκφοβισμού:


  • έλλειψη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σε σχέση με την αναγνώριση των συμπτωμάτων του σχολικού εκφοβισμού από τους ενήλικες του περιβάλλοντος του παιδιού.
  • η εφηβεία ως στάδιο ανάπτυξης και αναγνώρισης της ταυτότητας του ατόμου. Κατά τη διάρκεια της ηλικίας αυτής, το άτομο συχνά γίνεται επιθετικό και βίαιο.
  • Οικογενειακές παράμετροι, όπως βίαιη συμπεριφορά από τους γονείς προς το παιδί, έλλειψη ισορροπημένης σχέσης γονέων- παιδιών, οικογενειακές συγκρούσεις.
  • Η μεγάλη έμφαση που δίνεται από τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, στη σχολική επίδοση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να κάνει το παιδί να αισθάνεται αυτοεκτίμηση σε περίπτωση επιτυχίας και ανεπαρκές σε περίπτωση αποτυχίας. Η αποτυχία,λοιπόν, σε συνδιασμό με το αίσθημα της ζήλιας, το ωθεί στη συμμετοχή σε συμμορίες που ασκούν βία σε μαθητές με υψηλή σχολική επίδοση.
  • Το φύλο.
  • Η εθνικότητα (έχουν παρατηρηθεί αρκετά φαινόμενα ρατσισμού, σε τέτοιες περιπτώσεις).
  • Η έλλειψη συμμετοχής σε εξωσχολικές δραστηριότητες, με σκοπό την αποσυμπίεση από το άγχος.
Θύτες
Οι μαθητές που ασκούν βία- νταήδες, συνήθως είναι δημοφιλείς στο χώρο του σχολείου και επιδιώκουν το γόητρο αυτό να προκύπτει από τη δύναμή τους. Η ανάγκη τους για επιβολή δύναμης και ελέγχου είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Αυτό, όμως που θα πρέπει να υπογραμμιστεί, όσον αφορά τους θύτες, είναι το οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο έχουν μεγαλώσει. Πολύ συχνά, μέσα στην οικογένεια, υπάρχει, κάποιο άτομο (συνήθως ο πατέρας), που έχει μεγάλη δύναμη και "εξουσιάζει". Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το παιδί, στην επόμενη κοινωνία, στην οποία εισέρχεται (δηλ. το σχολείο), να θέλει να εξουσιάζει εκείνος. Η έλλειψη τρυφερότητας και συναισθηματικών δεσμών με τη μητέρα, αλλά και η ανοχή από τους γονείς να ασκεί το παιδί βία στους συνομηλίκους του, εντείνουν μια τέτοια κατάσταση.

Θύματα
Τα παιδιά θύματα είναι εκείνα που γίνονται αποδέκτες της βίαιης συμπεριφοράς των θυτών και κουβαλούν αυτή τη συμπεριφορά για μια ζωή. Ενδεχομένων τα άτομα αυτά, να έχουν κάποιο χαρακτηριστικό που προσελκύει τους θύτες όπως μαθησιακές δυσκολίες, υψηλές επιδόσεις, σωματικές ιδιαιτερότητες.
Τα άτομα που υφίστανται εκφοβισμό, είναι συνήθως αγχώδη και ανασφαλή με έντονο συναίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης. 

Οι συνέπειες από ένα τέτοιο φαινόμενο, μόνο αρνητικές μπορεί να είναι.
Τα θύματα, παρουσιάζουν κατά την ενηλικίωσή τους, κατάθλιψη, έντονο στρες και φοβίες,αυτοκτονικές τάσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση και ψυχοσωματικά συμπτώματα.
Όσον αφορά τους θύτες, είναι πολύ υψηλός ο κίνδυνος διαταραχής της ψυχικής τους υγείας, οι διαταραχές συμπεριφορές και η παρουσίαση ελλειμματικής προσοχής.

Στάση εκπαιδευτικών

Η στάση των εκπαιδευτικών είναι πολύ σημαντική εξαιτίας των πολλών ωρών που περνούν με τους μαθητές, καθώς και του πλεονεκτήματος που έχουν να παρατηρούν τους μαθητές στο πλαίσιο, όχι μόνο της τάξης, αλλά και του προαυλίου. Είναι καταλυτική η στάση τους και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, όλα ξεκινούν από την αναγνώριση των ανάλογων συμπτωμάτων.
Οι καθηγητές, είναι απαραίτητο να προλαμβάνουν τέτοια φαινόμενα, με το διάλογο και με τη φιλική συζήτηση με τους μαθητές τους.
Είναι εξίσου σημαντικό να θεσπίζουν κανόνες και τιμωρίες στην ενδεχόμενη ύπαρξη τέτοιων φαινομένων, αλλά και να αναζητούν τις αιτίες του προβλήματος.

Προσωπικά, θεωρώ απαράδεκτο, οι εκπαιδευτικοί να αποσιωπούν τέτοια φαινόμενα και να αδιαφορούν γι' αυτά. Εξαιτίας τους, μπορεί κάποιο παιδί-θύμα να οδηγηθεί, ακόμη και στην αυτοκτονία και αντίστοιχα χάρη σε αυτούς, να σωθεί ένα παιδί και να τιμωρηθεί ο δράστης. Ας συμβάλουμε στην πρόληψη τέτοιων φαινομένων μέσα στην σχολική τάξη, αλλά και στην αναζήτηση των αιτιών του φρικτού αυτού κοινωνικού φαινομένου.

Παρακάτω παραθέτω ένα από τα πιο συγκλονιστικά video για το bullying.

https://www.youtube.com/watch?v=mBZAFJ-Q6Mw




Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Ο δάσκαλος θα πρέπει να διδάσκει με τον τρόπο που μπορεί το παιδί να μάθει.

Με αφορμή την παρουσία μου τους τελευταίους μήνες, σε σχολική τάξη του γυμνασίου, μου γεννήθηκε η ανάγκη να μιλήσω για την διαφοροποιημένη διδασκαλία και την τεράστια σημασία της.

Ορισμός διαφοροποιημένης διδασκαλίας:
Είναι μία θεώρηση της διδασκαλίας που βασίζεται στην προυπόθεση ότι οι δάσκαλοι θα πρέπει να προσαρμόσουν την διδασκαλία τους στη διαφορετικότητα των μαθητών.
Οι μαθητές σε μία σχολική τάξη διέπονται από εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και αυτά θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, πριν εφαρμοστεί η διδασκαλία.


  • Το μαθησιακό προφίλ του κάθε μαθητή, είναι διαφορετικό.
  • Ο καθένας προέρχεται από διαφορετικό πολιτισμικό πλαίσιο.
  • Έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα.
  • Πολλοί απ' αυτούς έχουν μαθησιακές δυσκολίες.
  • Έχουν διαφορετικά επίπεδα ετοιμότητας στο σχολείο.
  • Έχουν διαφορετικό ρυθμό πρόσληψης πληροφοριών και νέων γνώσεων.
  • Ενδέχεται να διακατέχονται από άγχος που προέρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον.


Η ανάγκη για εφαρμογή της διαφοροποιημένης διδασκαλίας σήμερα, είναι επιτακτική, αν λάβουμε υπόψη όλους αυτούς τους παράγοντες. Οι παιδαγωγοί ως φορείς της εκπαίδευσης, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη διδασκαλία τους, προκειμένου να γίνει το μάθημα κατανοητό από όλα τα άτομα στη σχολική κοινότητα.

Για να υιοθετήσω τη διαφοροποιημένη διδασκαλία, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συνδέω τους στόχους μου, με τα ενδιαφέροντα των μαθητών (όπου βέβαια, αυτό είναι εφικτό). Π.χ στο μάθημα της έκθεσης, να δοθεί ένα θέμα προσιτό και κοντά στα ενδιαφέροντα των μαθητών, στο μάθημα της γεωμετρίας, να γίνεται το μάθημα διαδραστικά προκειμένου να μην γίνει ανιαρό για ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Ακόμη είναι απαραίτητο να προσαρμόσω την αξιολόγηση στον ιδιαίτερο τύπο, κάθε μαθητή και να αποφευχθεί κάθε είδους αξιολόγηση που προκαλεί άγχος.
Επιπλέον, επιδιώκω τη συνεργασία και αποφεύγω τη στείρα μάθηση και παπαγαλία. Το εκπαιδευτικό σύστημα, σήμερα, οξύνει το επιφανειακό διάβασμα και τη βαθμοθηρία, με αποτέλεσμα τα παιδιά να παιδεύονται ώρες ατελείωτες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σχολείου. Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, σε αυτήν την περίπτωση, νιώθουν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ανίκανα. Επιδιώκοντας τη συνεργασία, μέσα από δραστηριότητες, εντείνεται το αίσθημα της προσφοράς και γίνεται καλύτερη κατανόηση του μαθήματος.

Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να επιδιώκει να βασίσει τη νέα γνώση, σε προηγούμενες - κατακτημένες γνώσεις (εποικοδομητισμός). Πρακτικά, εδώ ο μαθητής, αποκτάει το αίσθημα της ικανοποίησης ότι κατέχει τις προηγούμενες γνώσεις και ταυτόχρονα αποκτάει πιο εύκολα τις νέες.



Για να επιτευχθούν όλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί, είναι αναγκαίο, να γνωρίζουν σε βάθος, όχι μόνο το γνωστικό επίπεδο των μαθητών, αλλά και τους ίδιους, σαν προσωπικότητες. Γνωρίζοντας τα "δυνατά" σημεία κάθε μαθητή, βασίζεσαι σ'αυτά, για να προχωρήσεις στη μετάδοση της νέας γνώσης. Οι ατομικές διαφορές, πάντα γοήτευαν τους εκπαιδευτικούς και αποτελούσαν πρόκληση γι' αυτούς, ανά τους αιώνες. Η κατανόηση της έννοιας των ατομικών διαφορών και η προσαρμογή της διδασκαλίας δίνουν κίνητρο στο επάγγελμά μας.

Η επικρατούσα πρακτική σήμερα
Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών σήμερα, έχει σαν στόχο, τη διδασκαλία στο μέσο όρο της τάξης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να χάνονται ευκαιρίες και ουσιαστικά οι περισσότεροι μαθητές να αποκλείονται από την διδασκαλία. Η αλήθεια είναι, ότι αυτό αποτελεί τον "εύκολο δρόμο" για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Αρκεί όμως, να σκεφτούμε όλοι μία καθηγήτρια ή έναν καθηγητή που αποτέλεσε για εμάς στα σχολικά χρόνια, στόχο για να γίνουμε κι εμείς σαν αυτόν. Μπορεί να ήταν ένας αλλά και περισσότεροι από έναν, που άσκησαν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού σαν λειτούργημα και στάθηκαν δίπλα σε εμάς ή τους συμμαθητές μας, μας έκαναν ακόμη και το πιο βαρετό μάθημα, ενδιαφέρον, έκαναν ακόμη και τον πιο "αργό" μαθητή να κατανοήσει και έλυσαν ακόμη και τις πιο αυτονόητες απορίες. Σίγουρα, φέρνουμε όλοι στο μυαλό μας από έναν! Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμα των ανθρώπων αυτών και ας εμπνεύσουμε τους μαθητές μας.

Η digital καθημερινότητα και η επιρροή της στα παιδιά Η σχέση που έχουν τα παιδιά με το διαδίκτυο χτίζεται από πολύ μικρή ηλικία  και σε αυτ...