Η ΔΕΠΥ ως μία από τις συνηθέστερες νευροαναπτυξιακές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, χαρακτηρίζεται από τρεις βασικές κατηγορίες συμπτωμάτων. Οι κατηγορίες αυτές είναι η δυσκολία διατήρησης της προσοχής, η δυσκολία στη συγκέντρωση καθώς και η αυξημένη κινητική δραστηριότητα.
Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της μάθησης, αυτά τα συμπτώματα μπορούν να γίνουν τροχοπέδη στη μετάδοση γνώσεων από μέρους του εκπαιδευτικού αλλά και του γονέα που βοηθάει στη μελέτη το παιδί του, αλλά και στον ίδιο το μαθητή, ο οποίος έχει ως στόχο να κατακτήσει τη γνώση και να βρίσκεται στο επίπεδο των συμμαθητών του.
Κατά τη διάρκεια λοιπόν του μαθήματος, φροντίζουμε να ακολουθούμε κάποια βήματα ούτως ώστε να γίνει πιο εύκολη η μαθησιακή διαδικασία.
- Πρώτα απ' όλα, για να περιοριστεί η η κινητική δραστηριότητα, θα πρέπει να γίνονται μικρά διαλείμματα, το χρόνο των οποίων θα γνωρίζει το παιδί. Με τον τρόπο αυτό, θα ξέρει ότι μπορεί να σηκωθεί, να κινηθεί, συγκεκριμένη στιγμή και θα αυξηθεί η συγκέντρωσή του την υπόλοιπη ώρα.
- Μπορούμε να δώσουμε στο παιδί να κρατάει κάποιο μπαλάκι antistress ή να κάθεται σε μια καρέκλα γραφείου της οποίας η πλάτη κινείται (ιδανικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί η μπάλα γυμναστικής pilates, που λειτουργεί ευεργετικά, αφού το παιδί εκτονώνει την ενέργειά του χωρίς να σηκώνεται).
- Όσον αφορά τη συγκέντρωση, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη μείωση οπτικών ερεθισμάτων, τα οποία υπάρχουν στο δωμάτιο και ιδιαίτερα στο μέρος το οποίο κάθεται και κάνει μάθημα. Από τη στιγμή που υπάρχουν πολλά στυλό, μολύβια και γόμες, μέχρι να επιλέξει αυτό το οποίο θα χρησιμοποιήσει, ενδεχομένως να ξεχάσει την εντολή.
- Επίσης, τα πράγματα που βρίσκονται στο χώρο του, καλό είναι να έχουν συγκεκριμένες θέσεις και να μην αλλάζουν. Αυτό δημιουργεί στο παιδί μια ασφάλεια και μια σιγουριά και δεν του προσθέτει ακόμη ένα ερέθισμα διάσπασης.
- Είναι πολύ σημαντικό να διατυπώνουμε σαφείς και άμεσες εντολές, χωρίς ερώτηση. πχ. Άνοιξε σε παρακαλώ το βιβλίο σου και κάνε την άσκηση 5 και όχι, Θα μπορούσες να ανοίξεις το βιβλίο σου;
- Ανάλογα με την ηλικία (από τη μικρότερη προς τη μεγαλύτερη) δίνουμε από μία έως περισσότερες εντολές αλλά πάντα με σαφήνεια.
- Η διατήρηση της προσοχής του παιδιού, θα πρέπει να εμπεριέχει κίνητρο. Είναι όμορφο και θα έχει αποτέλεσμα εάν δώσουμε ένα κείμενο πχ που αναφέρεται σε ένα θέμα ενδιαφέρον για το μαθητή.
- Έχει παρατηρηθεί ότι οι μαθητές με ΔΕΠΥ ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα ΄και διατηρούν για πολύ περισσότερο χρονικό διάστημα την προσοχή τους, όταν περιμένουν μια ελκυστική ανταμοιβή. Αυτό μπορεί να είναι είτε ένα αυτοκόλλητο, είτε η ανάθεση μιας δουλειάς.
- Χρησιμοποιούμε πολύ τα σχεδιαγράμματα. Οι γεμάτες σελίδες με μεγάλα κείμενα και μακροπερίοδο λόγο μπορεί να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για το παιδί.
- Όσον αφορά το συμπεριφορικό κομμάτι, προσπαθούμε να εστιάσουμε στην επιθυμητή συμπεριφορά και όχι σε αυτό που δεν επιθυμούμε να κάνει το παιδί. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, καλό είναι να αποφεύγονται οι τιμωρίες.
Θυμόμαστε πάντα ότι δεν είναι επιθυμία του παιδιού να διασπάται, να μην συγκεντρώνεται και να κινείται συνεχώς. Όσο δύσκολο είναι για τον εκπαιδευτικό εκείνη τη στιγμή, άλλο τόσο είναι και για εκείνο που προσπαθεί. Γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο, θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο που εκείνο προσλαμβάνει τη γνώση.
